Водење љубов во време на војна

Во војна нема правила, барем не оние кои ни биле добро познати пред првиот истрел. Свесно одбиваме да се насочеме на тоа што се случува и на тоа што тек ќе доаѓа, можеби станува збор за систем на процесирање на информации, толку индивидуално, а сепак колективно. Дефокусирањето од војна не значи дека истата ќе помине незабележано, и дека жртвите ќе бидат измислени именки, статистички и емотивно. Предигра на војната се битките, тој е начинот на кој сме заведени и во кој слепо тонеме. А, битки водиме секој ден, со првото утринско расонување и истите не завршуваат кога ќе ги затвореме очите пред да потонеме во сон, битките траат се до моментот додека не доживеат кулминација. Кулминација кој знае повеќе за нас одошно ние самите, и која е единствената што може да ја сошие раната и запре крвта која непрекинато тече. Внатрешна треска од капки на луѓе кои прошле низ нашиот живот, капки исполенти од градови и бледи сеќавања, капки од мажи и жени кои (не)допреле до нашата душата. Номадски живот. Но, со толку битки загубени, зарем навистина треба да жалиме? За што? И доколку плачеме, со секоја солза од очите ние ја одземаме почитта која болката ја заслужува. Не треба да кукаме. Зошто веќе учиме да живееме со тоа дека имаме голема љубов но, немаме на кого да ја дадеме, дека имаме години, но не живот во тие години, имаме големи градби, додека ние сме толку мали, живееме во војна, додека тежнемее за мир кој никако да дојде. Токму поради тоа дејствуваме од сенка, сокриено, неоткривајќи се, со мисла за подобро утре. Во тие моменти се препуштаме, и започнуваме да водиме љубов, љубов во време на војна. Зошто во тие моменти, иако сме среде војно поле се чувствуваме живи, значајни и пред се возвишени иако чекориме низ потенцијални мини. Гола поезија доцна навечер. Бесрамни мисли исполнети со чад од цигара. Лузни кои зборуваат. Рани кои чекаат да се отворат или засекогаш затворат. И пред се очи кои сакаат. Сила која води магично и ти прави да не размислуваш, сакаш но, не можеш, зошто (не)свесното владее и полека го превзема телото заедно со него, а ти, ти си оставен сам, само да чувствуваш. Како куршуми кои доаѓаат од далеку, те прободува среќата, болката, еуфоријата, сомнежот, па дури и несреќата знае да залута кога најмалку ја очекуваш. Додека ти безгрижно продолжуваш да водиш љубов со себе и личноста до тебе, во која форма и да е истата, и што и да претставува за тебе таа. Опасна и во исто време толку смирувачка. Дали љубовта ќе вроди нова војна во тебе? Можеби едната ќе ја згасне другата, додека силите внатрешно тивко војуваат. Војната на улица и војната во душата. Едната не може без другата и обратно. Да живееш без да умреш. Да го сакаш небото, без да знаеш за дождот. Да сакаш, без да очекуваш да ти биде возвратено. Изгубени помеѓу минатото и сегашноста, храбро војуваме, но ниту еден војник храбро не тргнал во војна, трепереме додека го пронаоѓаме полето каде ја вдишуваме тишината и спокојот зборува со нас, каде возвишеното е земјено и каде линијата помеѓу правилно и погрешно е непостоечка, напишана меѓу редови на некоја филозовска книга која зборува за една етапа која поминала, завршила чии што последици се воочливи колку и духот на карактерот носител на тие секојдневни борби. При водење на љубов секогаш трагаме кон вистината, сопствена, туѓа, животна или измислена.

Дали на крај сепак ќе ја издвоиме нашата заемна независност?

Дали на крај сепак ќе подклекнеме на воздишката од љубениот партнер? Или ќе се преточеме во општествена сопственост, лик измислен од “моралните” архетипови на денешнината?

Во војна, љубиш и губиш.

---

Making love in times of war

There are no rules in war, at least not those that were well known to us before the first shot. We consciously refuse to focus on what is happening and what will happen next, it may be a system of information processing, both individually and collectively. . The prelude to the war are the battles, it is the way we are seduced and in which we sink. And we fight battles every day, with the first morning dawn, and they don’t end when we close our eyes before we fall asleep, the battles last until they culminate. A culmination that knows more about us than we do ourselves, and that it is that type of culmination that has the exclusive ability to sew the open wound while blood flows continuously. Nomadic life. But with so many battles lost, do we really have to regret it? Why? And if we cry, with every tear in our eyes we take away the respect the pain deserves. We should not whine. Because we get used to to live with the fact that we have great love but we have no one to give it to, that we have years, but not life in those years, we have big buildings, while we are so small, we live in war, while striving for peace that never seems to come. That’s why we act from the shadows, hidden, undiscovered, with the thought of a better tomorrow. In those moments we give in, and begin to make love, love in times of war. Naked poetry late at night. Shameless thoughts filled with cigarette smoke. Scars that speak. Wounds waiting to be opened or closed forever. And above all, eyes filled with love. A force that leads magically and is not allowing you to think, you want but you can’t, because (un) consciously rules and slowly takes over the body with it, and you, you are left alone, just to feel. Like bullets coming from afar, happiness, pain, euphoria, doubt, and even misfortune can overwhelm you when you least expect it. . Dangerous and at the same time so soothing. Will love wage a new war on you? Maybe one will extinguish the other, while the forces are fighting quietly inside. Street warfare and soul warfare. One cannot do without the other and vice versa. To live without dying. To love the sky without knowing about the rain. To love, without expecting to be reciprocated. Lost between the past and the present, we fight bravely, but no soldier has bravely gone to war, trembling as we find the field where we inhale silence and serenity speaks to us, where sublime is earthly and where the line between right and wrong is non-existent, written between rows of a philosophical book that talks about a stage that has passed, the consequences of which are as obvious as the spirit of the character that carries those daily struggles. When making love, we always look for the truth, our own, someone else’s, life’s or fictional.

Will we finally win our mutual independence?

Will we finally succumb to the sigh of our beloved partner? Or will we turn into social property, a character invented by today’s “moral” archetypes?

In war, you love and you lose.

Ако знаеме дека куќата секогаш победува, зошто се коцкаме?

Уште од мала возраст како деца не` учат како да бидеме внимателни и да се заштитиме кога станува збор за трошење на финансиски средства, нашата безбедност, креирањето на пријателства, но најмногу од се, да бидеме внимателни во нашето споделување на емоции. Конкретно, во тие прилично млади и незрели години можеме да ги препознаеме позитивните и негативните ефекти од определена акција, кои повторно ни се наметнати во вид на учење кое доаѓа од перцепираното животно искуство на личноста која не`  едуцира за истите. Чекорејќи, понекогаш и трчајќи во цикусот наречен животот, ние ги следиме тие непишани правила доделени пред се од нашите родители, а подоцна и од самото општество. Се додека еден ден или ноќ зависи, не се запознаеме со прекрасната, предизвикувачка сива зона. Само што ние немаме момент на класично запознавање со добри манири, затоа што ние сме веќе навлезени во истата. Зоната каде што сè е можно и веројатно, можеби малку и забрането, но премногу вкусно за само да ја напуштиме? Тогаш доаѓа кадарот, кога се запрашуваме едно веќе познато и многу популарно прашање што го користат момците кои се лојални клиентите на булеварот каде преовладуваат неонски светла и многу слот машини, уште попознати како казина, каде се прашуваат: “Да се обложам или да не се обложам?”. Шекспир во модерна ера. Да не бидеме премногу драматични, но најчесто во сивата зона човек нема многу време да проверува дали сите делови од сложувалката се на своите места, затоа што таа сложувалка повеќе има изглед на мозаик. Бидеќи Еј! Живееме во 2017 година, каде времето е нешто што го немаме како ресурс, овие денови. Обично во повеќето случаи, ние тоа и го правиме. Се обложуваме и коцкаме. И тоа како се коцкаме! Ги ставивме повеќето работи токму тука пред нас и голи гледаме  над нив, верувајќи дека вистинскиот облог е во игра, и дека не секогаш куќата е таа која победува! Премногу е тенка линијата помеѓу пронаоѓањето и губењето на самиот себе си, со оглед на тоа што постојат некои прилично длабоки непредвидени води со кои се соочуваме таму долу, во сивото. Но, ние пливаме, бидејќи ние сме постулати на страста, човечки суштества со некој акцент на желба за работи што всушност не можеме да ги имаме или барем во форма во која ги сакаме. Нурнете длабоко, морнари и морнарки! Го надминуваме стравот од негативните вибрации, убедени во позитивната енергија која е толку популарна во денешно време, па така одлучуваме да ставиме сè на црвено, иако сме во сивата зона. Потоа доаѓаат новите правила, и знаеме дека сега, кога сè е во прашање, едноставно не сме размислиле за времето на напуштање на оваа коцка. Но, ние не треба да го знаеме тоа, затоа што на крај на ден навистина и не ни е гајле. Да се потсетиме од претходно дека треба да веруваме во  позитивна енергија. Сега единствената критична состојба е што ако лично сакаме да се откажеме, да не го очекуваме времето на напуштање на зоната, туку самоволно да заминеме. Но, обично за тоа да се случи шансите се навистина многу мали, па ја ставивме таа работа веќе зад нас и едноставно продолживме, тресејќи ја раката фрлајќи ги коцките.

И тоа е она за што повеќето коцкари копнеат: Крајниот залог. Луѓето велат, никогаш не можете да ги победите шансите и тие се во право. Но, луѓето обично не ги знаат луѓето, така што… Убавината во овие смели “казино” движења е дека тие се страшни, може да завршат со празен поглед и каење, да се продолжи со животот како ништо да не се случило или може да биде портата за влегување во нова нијанса, различна од основната сива боја. Тоа е до нас, морнари и морнарки!

---

If we know that they house always wins, why do we gamble?

Starting from an early age we are thought how we should be careful with stuff like financial assets, our security, building friendships, but especially to be careful with our sharing of emotions. In that particular time we know the good and bad effects, that again are being taught to us from another person’s perspective and life experience. We move through life, sometimes even run, following the unwritten rules of our parents mostly and society. And there you have it, the marvelous day or night depends, when you enter the grey zone, except that we don’t have the particular greeting with nice manners because we are already deep down there. The zone where everything is possible and probable, maybe a little bit prohibited but way to yummy to just let it go? So you are asking yourself the very much familiar question that the guys who are loyal customers at the downtown casino lane ask: To bet or not to bet? Shakespeare in modern times. Not to be too dramatic or anything, but usually in the grey zone the person doesn’t have to have much time to check the pieces of the puzzle which more look like mosaic, because hey! It’s 2017 and time is something we don’t have as a resource these days. Usually in most of the cases, we do. We bet and we gamble. Oh boy, do we gamble. We put most of the things right here in front of us and we are just naked staring over them, believing the right gamble is on play and that is not true that the house always wins! It is a very thin line between being lost and finding yourself, however there are some pretty deep unpredicted waters we encounter down there. We swim, because we are lusty postulates human beings with some accent of wanting the things we cannot actually have or at least in the form that we want them. Dive deep, sailor! We overcome the fear of the negative, convinced in the positive energy which is so popular nowadays and just decide to put everything on red, though we are in the grey zone. Then come the new rules, we know that now that everything is in stake, we just do not know the quitting time. But we don’t need to know it, because we don’t really care. Remember positive energy believes. Now the only critical condition is what if you, personally want to quit, not to expect the quitting time of the zone, but only you, to put yourself out there and quit. But usually for that to happen the odds are really very little so we put that thing already behind us and just move on, shaking our hand and rolling the dice.

And that’s what most gamblers crave for: the ultimate bet. People say, you can never beat the odds and they’re right. But the people don’t usually know the people, so there you have it. The beauty in these bold life casino moves is that they are terrible; they can end with empty view and regrets, live like nothing happened or can be the gate to entering a new shade different from the basic grey. It is up to you, sailor!

Совршена борба

Понекогаш лагата, басната или сонот прават да затрепериме од задоволство. Да се впуштиме кон непознатото, недостижносто, таму далеку во (не)токсичното. И со тоа за еден момент да ја допреме убавината на постоењето, вибрацијата на дишењето и среќата рано наутро. Пребаруваме низ наборите на нашата имагинација, да најдеме време без часовници, територија без граници, лица без маски и непрекината воздишка.

Но, во определен момент човек забележува дека фигурата мраз не се топи, дека погрешното време, погрешната улога и место се комфорноста на младиот сон. Тогаш тропа на врата но,  нема кој да отвори. Се наоѓа заробено во себе си, неможејќи  да дише, уморен од егистенцијата но, сепак жеден да дознае што е всушност тоа што се случува. Иако длабоко во себе знае дека постои празнина, која повремено се исполнува со воздух. И одеднш за една минута, емоција на тага го преплавува човековото битие. Телото е веќе извалкано, а умот..насекаде расфрлан, внатрешноста би можела да биде спасена но, како? Чувството на топлина што наликува дека доаѓа од пламен што врие и започнува да владее со животот наговестува жртва на хоризонтот. Дали тоа значи дека душата е повторно одземена? Која радикална промена! Човек сеуште незнае со сигурност. Со секој чекор нанапред кон судбината, ги стеснува идните потенцијали на постоењето доколку продолжи така. Но, како поинаку? Смрт во паралелен свет. Бескрајна душевна болка и лудило. Кој ли го направил ваков, кој е крив, од кого да бара освета? Погледот во огледало е одбивен, прашален дури. Дали некој непознат човек може да ја прочита неговата внатрешна приказна? Зошто најчесто непознатите можат да препознаат, дури и подобро отколку што би можеле ние самите. Секој ден по еден старо нов куршум пука во него. Нормалноста е комплетно заборавена, ако може да се претпостави дека некогаш постоела. Сепак се прашува дали од секогаш бил ваков, длабоко навлечен кон темината на деструкцијата. Ја идентификува на секој агол како крадец, таксист или продавач/ка на овошје,  совршена персонификација. Тој е и рибарот и рибата на крај на ден. Животот не е бајка, и прекрасно е тоа што самата помисла дека во определен момент ќе заврши, носи солзи во очите на човека.  Можеби солзите ќе помогнат комплетно да не изгори.

На крај не останува ништо друго освен борбата сам со себе и своите сенки кои фрлаат маѓија во пламенот кој не згаснува, а човек бара само мала горка надеж во вид на чад, кој ќе ги успокои силите на минатото, летаргичноста на сегашноста и стегата од иднината кои со црна лава се влечат низ падините на животот. Соништата нѐ оставаат со лузни, непрекриени. Среќа, па не се рани отворени. Па, така суштината ја сведуваме на благословот на слободата да се биде човек.

Човековата Ахилова пета

Сум пишувала и претходно за “нормалната” лудост што секој човек ја носи во себе и дека никој ама баш никој неможе истата да ја суди. Но, она што буди интрига е прашањето – Дали сме ние навистина луди или тоа е само уште еден производ со етикета на системот? – Сите сметаме дека ние го креираме системот, односно дека е започнат од нашите поколенија. Да не звучам револуционерно но, реално ние немаме буквално никаква допирна точка со него. Идеата е дека имаме, да. Но, реалноста е сосема поинаква. Ние имаме чувство дека го сочинуваме, партиципираме па дури и креираме, но само навидум. Тоа е еден вртлог кој не’ обзема и секогаш не призејмува после катастрофата. Зошто инаку која би била поентата на владеењето, ако не покажување на моќ со удирање на тешка шлаканица потоа проследена со блага нежност исто како допирот на мајката на образот на своето чедо. Па, така ние среќни параноици го констриураме животот базирајќи се на некои непишани правила кои ни се наметнати. Не пишувам за системи на владеење, ниту пак индиректно посочувам држави. Под систем во оваа колумна го подразбирам светот, прикриената движечка сила.

И така човек во еден момент, експолодира! Од него започнуваат да излегуваат искри како при ковање на железо! Толку јаки што доколку би дошле во контакт со човечка кожа би ја распнале во секунда. Оголеност и неповратливост. Емоции на гнев и бес кон светот, неправедниот свет кој што не му дава да дише, кој што го тероризира немилосрдно и му наметнува форма на постоење претходно не видена за човека. Едноставно како да сака да креира монструм, кој при своите дејствија ќе го трансферира тоа одрвратно чувство кон останатие, своеволно за и тие да се напијат од неговиот “отров”, кој навидум сам решил да го испие. Колку е болно тоа чувство кога ќе ја допрат душата со валкани раце, кога ќе сакаат да го искорнат срцето и да создадат илузија дека сеуште е таму, дека сеуште чука. Кога сакаат човек да живее, а тој е веќе мртов. И така доаѓаме до крајот кога ќе сакаат да го повредат, но ништо не оставиле што би можело да го повреди. И тогаш човек не е злобен, тој е само продукт со етикета на системот. Послушен граѓанин на кој му беше кажано да го прави тоа што е исправно за другите, дека тоа ќе му донесе бериќат во пустиот живот. Живот кој другите го живеат за него, а тој не е свесен за тоа. Секоја шлаканица ја мислел за поткрепа од животот, дека тоа треба така да биде и никако поинаку, крај краева така велат дека било и порано. Тие што велат го газат со своите опинци и без малку трошка на милост.

Но, за секоја несреќа и катастрофа постои потенцијално спасоносна димензија која е длабоко вкоренета во сите нас. Она што човек треба да го направи со цел да се “спаси” од прогонувањето е да се идентификува со внатрешниот облик на своето битие. Човек треба да стане свесен за тивките звуци кои шепотат во него за да го обземе смиреноста која што ќе го извлече од овој хаос на системот.

Радоста и љубовта доаѓаат од срцето, а бесот од петата, Ахилова

Замокот Заборав

Имаме природна рекација за заборавање. Но, постои еден поинаков заборав, мотивиран, за кого човек живот би дал, можеби. Да претпоставиме дека тоа е дел од процесот на заздравување. Но, вистинското прашање е дали една личност навистина може да заборави, односно да ги потисне сеќавањата. Колку е длабока длабочината која што побарува да се закопа, еден момент кој што го “јаде” човека. Момент кој што може да се поистовети со внатрешен непријател кој сака да предизивика деструкција. И колку време е потребно да помине, за да може тоа да се стави таму некаде позади во мислите на измачениот. Недели? Месеци? Години? Или можеби пак, цело животно постоење.

Ги спојува ретенцијата, репродукцијата и реконицијата за сите оние така наречени лоши сеќавања, ноќни мори со кои личноста се обидува да го живее секојдневието или пак оние кои некогаш претставувале радост, но веќе не. Сеќавањата ја диктираат нашата реалност, само што не знаеме со колкаво влијание. Во кој круг на Данте припаѓа тој злобен, проколнат внатрешен непријател кој човек толку сака да го отфрли од себе, а неможе. Па, се одлучува да заборави на присилен начин, зошто колку повеќе се труди толку потешко, зошто секоја “средба” завршува како глина, останува тука и е иста, само формата е различна секој нареден пат. Дали во виното ја пронаоѓа својата вистина, финалното решение проследено со неколку капки солзи или пак со смеење придружено од високи тонови, и неколку неконтролирани гримаси на лицето? Таа е таа надеж која му се буди, дека тој вечен товар ќе биде за момент симнат од неговите гради. Товар кој како сенка го прати. Воедно да ја симне и таа круна која тежи секој ден се повеќе и повеќе, зошто општеството ја гледа позлатена, а не знае од што е направена и колкава тежина има во себе. Можеби човек треба повторно “да го доживее” истото тоа, на негов сопствен начин со цел да си ја смири својата малечка душа. Малечка зошто тие несреќни моменти копаат бездна, од која на крај не останува ништо од тоа што претходно било во неа. Тоа е исто како да молиш некого во позадина кој што ги држи конците во рака, а ти си куклата која е на сцена, оголена пред светот, а угнетена во себе. Но, што се случува доколку неможе да се “закопа” тоа сеќавање? Што доколку човек продолжува да пропаѓа во сопствениот жив песок и не знае какви мерки да превземе, доколку постојат такви се разбира. Знае дека може да биде спасен, но никој нема кој би го направил тоа.

Чувствата кои ги има во тој момент, чувство на тага, анксиозност, внатрешен немир се реакција на тоа што тој сака да го искорени од себе. Реакција која сака се збогува со таа “сенка” на сеќавањето која го прогонува, со цел да не стане опседнат сам со себе. Можеби на крајот на денот, сепак останува таа трошка надеж дека утрешниот ден ќе биде поразличен од претходниот и тие интензивни емоции кон сеќавањето маѓично ќе исчезнат. Останува дека умствените и емоционалните страдања, нема да причинуваат повеќе штета и првото утринско кафе ќе помине во мир и спокој длабоко во внатрешноста на битието. Сепак, заборавањето е дел од она што е запомнето.

Маските и луѓето.

“Човек има три лица. Првото лице е она кое што го покажува на светот. Второто лице е она кое го покажува на своите пријатели. Третото лице е она кое не го покажува никому. Тоа е највистинската рефлексија на тоа кој е тој.”

-Јапонска поговорка

Маските и луѓето. Интиргантно. Прашањето кое што се поставува е “Зошто?” Зошто маски кога човек може да се пронајде во совршен свет во кој што ќе припаѓа? Зошто кога човек може да ги најде тие личностите и да не се чувствува приморан да се крие од она што нависина тој и е, во нормални околности во животот, колку и како човек може да дефинира нормалност. Зошто совршени приказни пред тие маски во кој никој не верува? Кажувајќи си нешта пред да заспие мислејќи дека тој е оној кој ја има контролата. Сосема погрешно, на толку многу различни начини. Не, таа личност не е Доријан Греј и таа слика не е неговиот живот.

Сите сме ги чуле поговорките како што сме растеле, сме читале и осознавале, случајно или намерно, поетите, бабите и дедовците, за изгубеното време во животот и тоа како треба да учиме на туѓите грешки. Но не, ние како човечки суштества сме убедени дека нашиот живот нема да го има тој колосек, дека ние ќе бидеме доследни на себе и дека ќе се бориме за себе. Сепак, кога човек ќе разбере дека не припаѓа во имотниот лист на општеството започнува да се прашува себе си кој е тој всушност. Во најголемиот дел од случаевите тој ја става маската на себе, на своето прекрасно уникатно лице и станува токму тоа, сопствеништво на општеството. Од својот живот прави Лас Вегас, живот исполнет со шаренило, неонски светла и големи добитоци, а под површината е бескрајно лудило, ноќи без крај и преголеми губитоци. Во кои години човек ја губи иднината? Во кои години човек престанува да биде тоа што е и се модифицира на начин на кој што општеството му налага? Па така чека ноќ да за да има секс, чека викенд за да се конзумира алкохол, чека прав момент да изјави љубов, чека да почне да живее, чека зошто тоа е така наложено, тоа е некое си непишано правило кое треба да го исполни во момент кога тоа ќе му биде кажано дека треба да се направи, зошто неговото мислење и став се апсолутно ирелевантни. Сам човек е свој ѓавол и сам си го креира својот пекол. Суштината е лесно навлекување, не доволноста сам на себе, лажната креативност, конфиликноста и лажниот морал научени како сценарио за театарска претстава во основно одделение. Кога ќе ја покаже човек својата слабост, предаторите тоа го чувстуваат на километар, спремни да ја превземат ситуацијата. Тие лица е неоправдано отсутни од својот живот. Не живеат, само егзистираат позади маската, зошто така е полесно или не? Осамени без право на глас, па на тој глас додаваат висина на тоналитет кон луѓето кои не ја заслужуваат таа висина, најверојатно тоа е некоја селф-техника која им помага да го преживеат тој ден/ноќ и повторно лажно да се убедат во квази аргументи кои некој друг ги диктира. Се со цел да се припаѓа, да се биде од нешто големо, да се биде дел од тој спин, да се држи за рака некој (општество) кое ти го одзема внатрешното јас. Најверојатно потегот на клечење пред некој е величествен па човек прави Бог од него. Кога ќе биде сам со себе, кога ќе стигне во хармонијата на својот дом, со нетрпение чека да ја извади таа иритантна етикета зошто му пречи, и тоа е правило, треба да биде комплетно сам за тој потег. Но, кога ќе се размисли подобро, секогаш се има право на избор, некој нешто нуди (секогаш), прашањето е дали и зошто другиот ќе го прифати понуденото. Човек сам го запишува својот живот во општествениот имотен лист.

И доаѓа први во календарот, секој први во месецот, што раѓа надеж за откривање на вистинското јас. Тероризирани, продолжуваат да се држат за рака со површноста, тоа најверојатно им дава повторно лажна надеж дека нивното утре ќе биде подобро, но не е.

 

“Изложба на колумите на Џина Шеровска” 26.02.2015 @ Chillin’ Bar

#Yolo #Tragedy

“I’m always anxious thinking I’m not living my life to the fullest, you know? Taking advantage of every possibility? Just making sure that I’m not wasting one second of the little time I have.”

-Eternal Sunshine of the Spotless Mind

Ефектот #YOLO. Маѓично нешто нели? Да живееш безгрижно, како дете во градинка кое на таблата црта сонце и дрвја. Да живееш ризично, зошто само тој е начинот на којќе си докажеш самиот себе си дека го живееш животот до максимум. Да си убеден ти имаш контрола врз нештата околу тебе. Да веруваш дека овој е тој момент зошто незнаеш дали ќе постои нареден ист таков. И во една секунда, со едно трепкање на очите, си обземен. Те навлекло исто како било која зависност. Зошто го немаме цело време на светот. Па, да го искористиме тоа што го имаме, да го исцрпиме до моментот на траење. I accept all the terms and conditions. А последиците? Што со последиците?

Не секогаш сме ние тие кои што ги избираме трагедиите, понекогаш тие не избират нас. Пример Третиот Њутнов закон: за секоја акција се јавува еднаква, но спротивна по насока реакција. Односно, она што сакам да напишам е еден збор. Несреќа… Скршени коски, срце на “мал милион парчиња”, органи кои се на раб на откажување. Кожа, веќе и да нема. Солзи во очите. Тага во душата. Безброј прашања, а ниту еден одговор. Кој е крив? А ти само се надеваш дека ова е едно такво утро каде што ти си полузаспан и нештата не изгледаат реално, се околу тебе е невистинито. Но, нажалост не е така. Трагедијата наишла на отворена врата и без да праша влегла во вашиот живот, кој што не е сон.Чувства како да се наоѓаш на дното на океанот, од каде не сакаш да излезеш на површина и да земеш воздух, а длабоко во себе се надеваш – некој ќе нурне и ќе те спаси. Загубен во мапата на своето постоење. Животот ти застанува во една инстанца. Нема каде да бегаш, избега од тоа што навидум изгледаше досадно и просечно. Возбудата и адреналинот си го направија своето. И што сега? Што понатаму?

Телесните повреди ќе заздрават. Срцето ќе се “зашие”. Тагата ќе ја проголтаме. Но, што правиме со скриената тишината во себе? Борбата сам со себе е најтешката борба. Дали откако ќе ја составиме сложувалката, ќе осознаме дека погрешно сме размислувале сето ова време. Ефектот #YOLO. Суштината на животот не е во акронимот и неговото значење. Таа се наоѓа длабоко во нас. Ние ги креираме нашите ризици на совесен начин, со здрав разум се соочуваме со животот. Ние сме тие кои ги креираме правилата на игра. Животот е краток. Да, но е толку краток колку што ние ќе одлучиме да си го направиме. Искусувањето на убавите и слатки нешта, сите карпи и кривини, сите подеми и падови,сите љубови и пријатели ќе се случуваат доколку ние дозволиме, а дозволата нема да биде trial верзија. Дозволата ќе трае се додека трае нашето постоење, нашите соништа и надежи. Нема потреба од брзина, истото и со #yolo ќе биде искусено, но со тек на време, време кое ќе го посветиме на остварување на дијаграмите сокриени длабоко во нашето срце. И тогаш повторно ќе бидеме безгрижни.

#Icebucketchallange Македонија

Пред да настане #Icebucketchallange, на социјалните мрежи доминираше малце поинаков предизвик кој вклучуваше личноста да донира финансисики сретства за истражување кое е во доменот за борба против канцер или ќе мора да скокне во ладна вода. Со тек на време, односно во периодот Јули – Август годинава, овој предизвик се стекна со мали модификации со што успеа да ја поттикни свеста за амиотрофична латерална склероза (ALS) која што е прогресивна, неуродегеративна болест.

Повеќето од нас, се информирале за што всушност станува збор зошто живееме во екстремно развиен технолошки свет, за тоа која е целта на самиот предизвик – да се Донираат финансиски сретства за оние кои имаат сериозен здравствен проблем. Во САД тоа е за АЛС, во Велика Британија за Асоцијацијата за болести на моторен неурон. Кај нас, сретствата се упатени кон Олгица Тодоровска која боледува од карцином со потекло од гениталиите, и кој карциномот се проширил на дел од тенкото црево и мочниот меур

Она што ми е комплетно не сфатливо и за кое сакам да се осврнам е перцепцијата на одредени поединци во нашето општество кои цел овој момент со #Icebucketchallange го сметаат за некој си вид на игра, во која треба да партиципираат зошто некое другарче од соседниот влез ги предизвикал, зошто ќе биде најјак фраер на школо или зошто сите го прават, па ајде и јас. А зошто? Ни самите незнаат. Независно од годишна возраст и пол. Истиот момент беше и со селфи фотографиите али како и да е, одреден дел од популација не е информирана за сериозноста на овој предизивик и што може да направи една таква донација. Тука го имаме и тој друг тип, “ќе снимам видео каде што незрело се смеам со другарчињата али само за да бидам дел од трендот кој што се шири на социјалните мрежи,као демек некој ќе провери дали сум донирал” или пак “Драган Вучиќ ситуација”. Дали некогаш сте помислиле (хипотетички), дека и вие може да бидете жртва на една таква болест, па некој Вас да ви е исмејува и да не ја сфаќа сериозноста на тоа од кое боледувате? Тогаш не ви би било толку забавно туку напротив, би чувстувале тага, болка, гнев, да не речам бес, зошто некој неможе/несака да се стави во вашите чевлчки и да се соочувстува со тоа како ви е, наместо да снима некои глупави видеа и да се натрпреварува со светот.

Немојте да ме интерпретирате погрешно, не реферирам кон самиот чин на полевање со вода, туку на оние кои се полеваат, а на крај на денот не донираат. Доколку сте предизвикале некој, сте номинирале, сте се полиле со вода и најважно доколку дониравте, секоја чест за вас! Славните личности направија одлична и забрзана промоција на самиот предизвик, односно успешно го инкорпорираа психолошкиот ефект кој што би го имало сето тоа врз масата луѓе. #Icebucketchallange е замислен да ја подигне свеста за одредена болест, да ве поттигне да донирате и сето тоа да биде на некој забавен начин и за вас и за личноста/ите за кои донирате. Позитивното е тоа што не’ условува дека мора да направиме видео или да прифатиме нечија номинација, тоа е своеволно. Најбитното на крајот на денот е ние да се чувстуваме хумано, благодарно и возвишено зошто сме направиле добро дело, сме помогнале нечиј живот да се продолжи. И сме среќни што сепак постојат луѓе во светот кои истото би го направиле за нас, дали комерцијално преку социјалните мрежи или потајно преку е-banking или мобилен телефон.

Да им помогнеме на тие личности да го подобрат квалитетот на живот, да го обезбедат своето лекување, да се реализираат како личности зошто и тие како нас имаат свои желби, соништа, надежи. Само биле жртва на сопствената судбина и дел од нив бил одземен на некаков начин. Заедно можеме повеќе, заедно можеме да се издигнеме од дното и да бидеме тие кои сме помогнале некој да го доживее утрешното изгрејсонце.

Донирајте, бидете хумани и бидете среќни што сте помогнале!

“Сакам нешто да ви шепнам”

Тајните се како филмот Fight Club. Никој не зборува за нив. Народот вели “Кажи си ја вистината ќе ти биде полесно”, па нели тоа би било исто и со тајните? Кажувајќи ги гласно и јасно, оние најдлабоките. Нели би ви било полеснодоколку ги кажете, знаете на начин на кој што би можеле мирно да спиете и да не се грижите дали тајната некако маѓично би допрела до јавноста.

Не зборувам за оние “мали тајни” кои сте ги имале како деца или што сте правеле со вашите другарчиња позади зграда. Зборувам за горките (горко – слатките) работи во животот. Оние за кои нормално не дискутирате кога пиете кафе со пријател, или можеби зборувате, никој неможе да тврди со сигурност. Можеби да, ги дискутирате тие “тајни моменти” зошто можеби ги делите истите. Се прашувам, колку е тешко да се биде таква личност која носи толкава тежина која е заробена во едно тело на човек, во една душа. Товар кој би можел да сруши мостови, да ве оддземе од сите оние кои знаат, па и оние кои не се ниту свесни за тоа. Ве оддзема себе си, како што пловите низ животот.

Повторно јас со поговрките, Американците често упоредуваат “A two can keep a secret if one of them is dead”, поговорка која има многу значења, интерпретации и сила во себе. Но, што доколку “другарчето во злочин” не е баш во тој стил како во поговорката? Што доколку таа личност завзема дел во вашето секојдневно живеење, ви боди очи, ви го мери (несвесно) секој чекор кој што го правите… тоа би било еднакво со живеење во балон од кој нема излез, се додека балонот не пукне, односно се додека вие не признаете. Бизарното нешто е што токму тие тајни, кои сметате дека ги прават личностите диференцирачки едни од други, не ви даваат слобода во секаква смисла на зборот, тајните и луѓето кои ги знаат истите. Никогаш не знаете кога лицата кои ги знаат истите или вие заедно со нив, ќе ги поклоните тие тајни, онака баш ќе ги дадете неинтенциозно, случајно. Сите ние сме човечки суштества, на крај на денот. Правиме грешки за кои и не баш секогаш сме свесни дека ги правиме. Но, пред се треба да се биде внимателен, нели поради тие тајни, зошто секогаш има личности кои го чекаат токму тој дотичен момент на откриетие, особено доколку имаат некое наговестување. И баш така, еден ден додека сонцето надвор грее и мирисот на кафето ве обзема, вие ќе ја дознаете голата вистина, долго чуваната тајна за која (не) сте биле спремни. Тага? Болка? Нервоза? Шокираност можеби? Апсолутно дека ќе ги има во изобилие. Зошто нели како и се друго и тајните имаат нешто со кое одат заедно, па дури и во моментот на големото осознавање.

Не кажувањето на тајните на оние лица околу вас кои треба и заслужуваат да ги знаат е значително многу поболно, потажно и девастирачки, особено доколку тие ги знаат истите. Но, нели никој не зборува за нив. Не може да се држите толку цврсто, како мајка што си го држи во раце своето новороденче, засекогаш. Ќе се наголемат и ќе превземат се околу вас, вклучително и вие самите.